Uit de Eemsbode van woensdag 2 december 2020
Rond het Kerkplein (door Sjoukje Eringa)
Op de gang kom ik mijnheer Wolddijk tegen. Hij is één van de mensen die hier al langer woont, ruim elf jaar nu. We zijn destijds tegelijk in Vliethoven gekomen. Hij om te wonen, ik om te werken. We hebben een beetje gelijkop de weg en de mensen leren kennen. Zelf denkt mijnheer Wolddijk dat het niet meer dan een paar maanden, hooguit een half jaar kan zijn.
In zijn beleving heeft hij nog maar net zijn autosleutels en zijn rijbewijs ingeleverd bij zijn dochter. Onder luid protest gaf hij zijn vrijheid uit handen. Hij had nog geen grote ongelukken veroorzaakt, maar wel veel blikschade. Ook was hij al een paar keer een doodlopende weg ingereden en wist hij aan het eind niet meer hoe hij het moest oplossen. Hij reed het liefst over de fietspaden, want daar was het minder druk met toeterende auto’s en omleidingen. En waarschuwingslampjes negeerde hij voor het gemak. Zijn dochter had haar handen vol aan de gesprekken met de verzekering en de wijkagent. In het Alzheimer Café kreeg ze van een lotgenoot de gouden tip: draai een bougie uit het blok.
Veel van zijn spullen bleven bij de verhuizing achter. Omdat hij er zelf niet bij was, heeft hij gefantaseerd hoe het gegaan moet zijn. In die fantasie hebben zijn kleinzoons zijn oude computer en zijn telefoon meegenomen. Hij was heel trots op die apparaten en ziet nu vaak jonge mensen om zich heen ermee in de weer. Het besef ontbreekt dat zijn spullen elf jaar geleden al verouderd waren en nu waarschijnlijk niet veel meer zouden kunnen. Toch is hij boos op zijn kleinzoons en zijn ze niet welkom.
Onze gesprekken verlopen al jaren ongeveer op dezelfde manier. Hij moppert veel over wat hem is afgenomen, maar vertelt ook beeldend over zijn leven. Hij heeft veel avonturen beleefd. Hij vertrouwt me, ik versta hem. Met alle verhalen die hij en zijn dochter me verteld hebben zou ik zo een boek kunnen schrijven, schiet door mijn hoofd.
Op de gang vertelt hij me over zijn buurvrouw. Ik had net gehoord dat ze in het weekend was overleden en was op weg naar de afdeling om afscheid te nemen toen ik mijnheer Wolddijk tegenkwam. “Ze is heel diep in slaap”, vertelt hij me. “Ik denk niet dat ze deze keer nog wakker wordt. Het hoort bij het leven, dat weet ik, maar dit vind ik toch wel heel erg jammer.” Hij vertelt me dat hij er slecht van geslapen heeft. “Het is toch wel een raar idee dat iemand zo stil in de kamer naast je ligt. Ik vond het toch prettiger toen ik haar nog hoorde snurken.”
1 van 2 07-12-20 07:40
column sjoukje eringa.Online Tarlo Dagbl https://krant.eemsbode.nl/ndc-ws/eemsbode/issues/1478/OPS/GA...
Ik vraag hem hoe hij omgaat met het afscheid. Als antwoord kijkt hij me aan en citeert een regel uit een gedichtje dat prachtig past bij de Adventstijd: Richt je naar het licht, als het donker is, richt je naar het licht. “Die zin kan je op verschillende manieren uitspreken”, zegt hij, “probeer maar eens.” En dan, in één adem door: “Wil je mij helpen om een boek te schrijven over mijn leven?” We hadden dezelfde gedachte.
Sjoukje Eringa is Geestelijk Verzorger bij Vliethoven/ Damsterheerd. De naam in dit stukje is gefingeerd.
